Rosharig
Het is een taai cultuurhistorisch
cliché. In zijn boek Afscheid van Magritte (2004)
schetst journalist en Wallonië-kenner Guido Fonteyn de
industrialisatie van het zuidelijk landsgedeelte in de
negentiende eeuw. Hij beschrijft de immigratie van
Vlamingen naar de steenkolenbekkens en maakt duidelijk hoe
deze inwijkelingen er racistisch, althans minachtend
werden behandeld. Zij werden er aangezien als een
achterlijk, primitief en dom volkje, smalend aangeduid als
"(salles) Flaminds". In satirische afbeeldingen
zagen ze er steevast onverzorgd uit, en merkwaardig
genoeg, voorzien van ros haar… Fascinerend is ook dat de
Vlaming in het Waalse volkstoneel altijd rood haar had,
zoals - voegt Fonteyn er terecht aan toe - traditioneel
ook de Judasfiguur in het theater.
Terug naar Inleiding:
hoofsheid
|
